Zgodnie z przekazami historycznymi,
Rzym powstał w epoce żelaza, jako osada Latynów usytuowana na szczycie wzgórza Palatyn. Pierwszymi osadnikami byli pasterze owiec. Z czasem ludności zaczęło przybywać i zaludniono Eskwilin i Kapitol. Według tradycji przekazanej przez pierwszego rzymskiego kronikarza, Tytusa Liwiusza, miasto zostało założone w dniu 21 kwietnia 753 r. p.n.e. przez
Romulusa, który został pierwszym jego władcą, a od tej daty liczona była historia miasta – „Ab urbe condita” lub A.U.C. Następnie miastem rządzili jego potomkowie z plemienia
Etrusków. Po tym jak w roku 510 p.n.e. przepędzony został król etruski Tarkwiniusz Pyszny (który był okrutnym tyranem i despotą), rozczarowani władzą Rzymianie wprowadzili
ustrój republikański z Konsulem na czele. Z biegiem czasu Rzym zaczął się bogacić i rozwijać. Ogłoszone 167 p.n.e. zwolnienie obywateli Rzymu z obowiązku płacenia podatków oraz import bardzo taniej żywności z podbitych terenów przyczynił się do błyskawicznego rozkwitu miasta. W tym okresie w mieście wzniesiono wiele reprezentacyjnych budynków, odnowiono
Forum, zbudowano wiele nowych świątyń. Wzgórze Kapitol stało się centrum religijnym miasta, na Palatynie mieszkali najbogatsi Rzymianie. W 44 p.n.e.
Gajusz Juliusz Cezar, obaliwszy rządy Senatu, proklamował się dyktatorem permanentnym i miesiąc później zapłacił za to życiem. W roku 27 p.n.e., po 17 letniej wojnie domowej, decyzją Senatu Republika Rzymska została przekształcona w państwo o systemie monarchicznym a
Oktawian August został pierwszym cesarzem. W roku 64 wybuchł
Wielki Pożar Rzymu, po którym rozpoczęła się odbudowa miasta. Rzym staje się jeszcze piękniejszy niż wcześniej. W roku 72 rozpoczęto budowę
Koloseum, w roku 125 powstaje
Panteon, a w 216 zostają ukończone
Termy Karakalli. Imperium rozrosło się do gigantycznych rozmiarów i cesarz miał problemy z zarządzaniem nim. W roku 330 cesarz
Konstantyn Wielki przeniósł stolicę Cesarstwa Rzymskiego do Konstantynopola. Miasto zaczęło tracić na znaczeniu, a podział Cesarstwa na Imperium Wschodnie oraz Zachodnie przyspieszył ten proces. Miasto stało się łupem kolejnych najazdów. W połowie VIII wieku Rzym stał się stolicą
Państwa Kościelnego i siedzibą papieży. Epokowym okresem w dziejach miasta był
renesans, którego największym osiągnięciem była budowa
Bazyliki św. Piotra, zainicjowana w 1506 roku. Papieże z rodu Medyceuszy prowadzili tak nieudolnie politykę, że sprowadzili na miasto armię niemiecką, która w 1527 roku doszczętnie rozgrabiła miasto. W 1623 roku rozpoczął się pontyfikat papieża Urbana VIII, który zapoczątkował okres baroku. W okresie tym wzniesiono dziesiątki kościołów, pałaców oraz fontann.
